Restoring History
Reclaiming Beauty
Dating back to the very beginning of historical expression of beauty as it developed through centuries with ancient Greek sculpture of the 5th century and its Roman replicas in the pinnacle, we are amazed to find out a simple fact which at the same time appears to be permeating decisive for the formation and establishment of the norms that enriched the collective unconscious worldwide in the centuries to come in the field of art and taking the ideal of Grecian beauty into account.
Beauty though of feminine gender, was devised and perfected based on the masculine form. The male nude body was the canvas of multiple experimentation reaching completion and its complete release from the restrictions of the means itself, offering it eternity, transcendent wonder and worship. As an achievement of human spirit , indissolubly united with the elevation of the soul, virtue and eros, is a male prerogative to the ancient Greeks, a consequence of other privileges such as those of liberty, cultivation, physical and mental exercising, artistic creativity, participation in public affairs and inheritance. When those fundamental manifestations of human life become partly exclusive privileges and geographies, it becomes instantly obvious that also the parameters that legalise, specify and establish them, are unilateral and restrictive. Perfection, deification and freedom were identified very artistically with the force that imposed laws and norms in ancient Greek art, while their own establishment, display and repetition in daily life, imposed them as customs and traditions, transmuting them in the conscious as indisputable symbols, as eternal truths, as archetypes. The only deviation from the general standpoint regarding one’s right to display their nudity to the other sex were limited to the depiction of Aphrodite. Other korai, regardless of age, did not exercise in gymnasiums completely nude or displayed oiled bodies in symposiums or removed veils, garments and tunics in front of the sculptor who was to offer them eternity.
The naturalness of female nude seeks its own establishment in the imaginary state of becoming, requires the due honours and claims its own place on the podium of classic and beyond, its justification and liberation from the demons imposed for fear of its mysterious, inexhaustible and indestructible, life-giving force.
This set of sculptures presents the fragments of the lost narration. The Muse of History is called to defend her sisters invoking the immediacy of physical bodies while the two-dimensional in the three-dimensional of depictions gives accessibility to the prime ideal. Bodies spring out of the frame, revealing immobilised moves, embraces just before lava catapults Pompeii into the realm of History, bodies are introduced as female Deities, Muses, Mothers, Amazons, Mistresses, Daughters.The sculptures have been “excavated” since 2013 and are still coming to light, restoring the absence of historical reference, the duty to freedom of the sexes, adducing their self-evident argument.
Ανατρέχοντας στην απαρχή της ιστορικής έκφρασης του ωραίου, όπως αυτό εξελίχθηκε μέσα στους αιώνες, με αποκορύφωμα την αρχαία ελληνική γλυπτική του 5ου αιώνα και τα ρωμαικά αντίγραφα της, διαπιστώνουμε με έκπληξη ένα γεγονός απλό, μα διαπεραστικά καθοριστικό για την διαμόρφωση και καθιέρωση εκείνων των προτύπων που εμπλούτισαν παγκόσμια το συλλογικό ασυνείδητο για τους αιώνες που ακολούθησαν στις τέχνες, με το ιδεώδες του αρχαιοελληνικού κάλλους. Η ομορφιά, αν και γένους θηλυκού, πλάστηκε και τελειοποιήθηκε επάνω στην αντρική φόρμα. Το αντρικό γυμνό σώμα αποτέλεσε καμβά πολλαπλών πειραματισμών μέχρι την τελειοποίηση και την πλήρη απελευθέρωση του από τους περιορισμούς του μέσου που του χάρισε την αιωνιότητα, το υπερβατικό δέος και τη λατρεία. Το κάλλος ως κατάκτηση του ανθρώπινου πνεύματος άρρηκτα συνδεδεμένο με την ανύψωση της ψυχής, την αρετή και τον έρωτα είναι ανδρικό προνόμοιο για τους αρχαίους Έλληνες, απόρροια άλλων προνομίων όπως της ελευθερίας, της καλλιέργειας, της εκγύμνασης σώματος και πνεύματος, της καλλιτεχνικής δημιουργίας, της συμμετοχής στα κοινά, της κληρονομιάς. Όταν αυτές οι θεμελιώδης εκφάνσεις του ανθρώπινου βίου γίνονται μονομερώς αποκλειστικά προνόμια και γεωγραφίες, γίνεται αμέσως ξεκάθαρο ότι και οι παράμετροι που τις νομοτοδοτούν, τις προδιαγράφουν και τις καθιερώνουν, είναι μονομερής και περιοριστικές. Η τελειότητα, η θεοποίηση και η ελευθερία ταυτίστηκαν με πολύ έντεχνο τρόπο με τη δύναμη εκείνη, που επέβαλλε τους νόμους και τις νόρμες στην αρχαία ελληνική τέχνη, ενώ η εγκαθίδρυση, η έκθεση και η επανάληψη τους στην καθημερινότητα, τις επέβαλλαν σαν συνήθειες και παραδόσεις, μετουσιώνοντας τες στη συνείδηση, ως αδιαμφισβήτητα συμβολα, ως παντοτινές αλήθειες, ως αρχέτυπα. Οι μοναδικές παρεκτροπές από την καθεστηκυία άποψη για το δικαίωμα της προβολής της γυμνότητας στο άλλο φύλο, περιορίστηκαν στην απεικόνιση της Αφροδίτης. Υπόλοιπες κόρες, ανεξαρτήτως ηλικίας, δεν σύχναζαν ολόγυμνες σε γυμναστήρια, δεν εξέθεταν λαδωμένα κορμιά σε συμπόσια, δεν αφαιρούν πέπλα, υμάτια και χιτώνες στο γλύπτη που θα τους χαρίσει την αιωνιότητα. Η φυσικότητα του γυναικείου γυμνού, επιζητά την καθιέρωση της στο φαντασιακό γίγνεσθαι, απαιτεί τις τιμές που της οφείλουν και διεκδικεί τη θέση της στο βάθρο του κλασσικού και πέρα από αυτό, την απενεχοποίηση και απελευθέρωση του από τους δαίμονες που του επιβλήθηκαν σε φόβο της μυστηριώδους, ανεξάντλητης και ακατάλυτης, ζωοποιού του δύναμης. Η σειρά αυτή των γλυπτών, παρουσιάζει τα θραύσματα εκείνης της χαμένης αφήγησης. Η Μούσα της Ιστορίας καλείται να υπερασπιστεί τις αδερφές της επικαλούμενη την αμεσότητα των φυσικών σωμάτων ενώ το δισδιάστατο στο τρισδιάστατο των αναπαραστάσεων δίνει προσβασιμότητα στο πρωταρχικό ιδεώδες. Τα σώματα ξεπηδούν από το κάδρο, από τις επίπεδες επιφάνειες που τα συγκρατούν αποκαλύπτοντας κινήσεις ακινητοποιημένες, εναγκαλιασμούς λίγο πριν η λάβα εκτοξεύσει την Πομπηία στο βασίλειο της Ιστορίας, σώματα συστήνονται σαν γυναίκες Θεές, Μούσες, Μητέρες, Αμαζόνες, Ερωμένες, Κόρες.
Τα έργα “ανασκάφτηκαν” από το 2013 έως την παρούσα στιγμή και συνεχίσουν να έρχονται στο φώς, αποκαθιστώντας την απουσία της ιστορικής αναφοράς, το χρέος στην ελευθερία των φύλων, προβάλλοντας αυταπόδεκτα το επιχείρημα τους. –
Γαριφαλια Ζιούβα.
