Πρόλογος
” ΠΟΙΗΣΗ ΕΚΡΗΚΤΙΚΩΝ ΕΞΑΡΣΕΩΝ με πολλά συναισθηματικά και ερμηνευτικά-ψυχικά πετάγματα. Στο ελάχιστο του βιώματος, περικλείεται το όλον της ψυχής. Η λέξη κι΄ ο στίχος στην πιο περιεκτική και αισθητική αυτοτέλεια. Ορθώνεται σα φως που περιβλέπει τη φύση και τη ψυχή, σε μια υπερβατική πλοήγηση ιδεών.
Το βίωμα γίνεται μια χαρτογραφημένη πράξη παρόρμησης και ηχητικής αποκάλυψης που εισχωρεί στο άπειρο.
Η μνήμη πυροδοτεί την ύπαρξη και γίνεται σπονδή ακροβασίας, δοτικής πνοή και έκφραση ερμηνείας της καθημερινότητας. Συχνά-πυκνά σε ενεργοποιεί ένας υπόκωφος συνειρμός ιδεών, που εκδηλώνει συντριβή, έκδηλο ρίγος, συναισθηματική διαύγεια, δοτικότητα και ευθύτητα.
Γράφει σελ 32, ΄΄οι φράσεις ατένιζαν // τ΄ αναδυόμενα στερεά // των λέξεων //…ποδήλατα ξέφρενα // στις γιορτές των χαρταετών΄΄ όταν η λέξη κι΄ ο στίχος δίνουν βαρύτητα και ιδιαίτερο νόημα πολλών συναισθηματικών εγκολπώσεων και αναζητήσεων.
Γράφει σελ. 34, ΄΄τα σχήματα του θόλου // ένιωθαν την ηρεμία των κιόνων΄΄ όταν η εικαστική περιγράμμιση του χώρου, γίνεται η απαρχή της προσέγγισής του, ως αισθητήριο βάσης και αισθητικής ηρεμίας.
Γράφει σελ. 38, ΄΄..ερείπια αναβράζοντα // οι καθεστωτικές βαλίτσες // ξεχειλωμένες // άδειαζαν // των στείρων επαφών // τ΄ ασύδοτα αποστήματα΄΄, ποίηση που κρίνει-τοποθετεί-διαπιστώνει και αξιολογεί το άτομο, της δηλωτικής και κοινωνικής αδειοσύνης στο ευρύτερο πεδίο της κοινωνικής της απόρριψης, σαν ΄΄αποστήματα΄΄ και ΄΄προεξοφλημένα νούμερα΄΄. Η λέξη γίνεται λεπίδα, εισχωρεί στο σκηνικό της ζωής και παλεύει για την ορθοστασία της κοινωνικής ιδέας.
Γράφει σελ. 42, ΄΄κάθε γέννηση // χορογραφημένη ανάσα΄΄, σελ. 45, ΄΄σπασμένες αρένες // έφεγγαν // στων εξάρσεων // τις θραύσεις // βίων τορπίλες // που χτένιζαν τη σύγχυση΄΄.
Τα θέματα της λήθης, της αξιοπρέπειας, της πολλαπλής ερμηνείας των αμφίδρομων καταστάσεων της ζωής, της εννοιολογικής ακροβασίας του στίχου, της νοηματικής αποτίμησης των γεγονότων, σε σχέση πάντα με την τρέχουσα πραγματικότητα,
η λεκτική ευρηματικότητα και η ακριβή διατύπωση του στίχου,
το συναισθηματικό διάγραμμα των κοινωνικών σχέσεων,
το συστελλόμενο ή όχι με την αρμονική θέση και στάση του ατόμου στη ζωή,
το εικονοπλαστικό και εύχυμο στοιχείο της σύντομης ροής του στίχου με την αμεσότητα της έκστασης και της διέγερσης,
το προσωπικό και υφολογικό στοιχείο της διασταύρωσης των ιδεών και των εννοιών αυτής της ποίησης,
με το αθροιστικό αποτέλεσμα των αισθητικών συγκινήσεων, με πολλές μορφές και τοπία κοινωνικής αντίληψης και επικοινωνίας, αρμοδένουν, καταξιώνουν και τεκμηριώνουν, όλο το πρισματικό και πολυθεματικά,
αισθητικό-συναισθηματικό πεδίο της ποιητικής της έκφρασης και παρουσίας.
Ποίηση παντός καιρού και πολλών παραμέτρων ευαισθητοποίησης,
επίμονης διείσδυσης και σκηνικής-κοινωνικής αναγόμωσης βιωμάτων και εμπειριών.”
[Κώστας Καρούσος – Πρόεδρος Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών,
για τις “Στροφές των Τίγρεων”]