Category: Αποσπάσματα

μια φορά και έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος.. – Ώχου, δουλειά να γίνεται! ..και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα   παραμύθι  

ποιούσα αρχή ειμαρμένη κοσμόπολη δαίμονος εαυτού αιών – γνώθι σαυτόν – απομιμήσεις  

στη σελίδα τούτη σου προσφέρω : ένα καλώδιο ένα βωμό έναν καρπό μια κουβαρίστρα και μία πλάστιγγα  

ιδρώνουν οι στίχοι όπως διαχέεται απ’ τους πόρους των σκέψεων στους αρμούς των ημερών το σάλι της άγνοιας μου μικρόκοσμοι  

είναι το παρόν εκεί που είμαι μέσα ; το χαμένο αρχιπέλαγος  

τίκ τάκ ο χρόνος  περνά τίκ τάκ καθαρίζεις ένα μήλο τίκ τάκ σκέψεις τίκ τάκ κόβεσαι  

όλοι οι μεσημβρινοί όλοι οι παράλληλοι – καταλήγουν σε ψυχικά κατάγματα – είναι κάτι που μόνο στον ύπνο σου μπορείς να το συλλάβεις  

υποσχέσεις λέπια ξηλώνουν τις φλέβες δάχτυλα κέρματα θηλές βακτήρια καμπάνες  

η τρυφερότητα του αυτόχειρα το ξερατό του φόβου ήταν ένα λυπηρό θέαμα – αρρωσταίνει το μυαλό – η εκκωφαντική κραυγή της ανοησίας το λίπος της αδράνειας το φλέμα του βαριέμαι χλευάζει τ’ όνειρο  

ξύπνησες αρνείσαι να φορέσεις τη μάσκα του κοιμισμένου σάλια  

σκύψε αφουγκράσου κάτσε σε μια πέτρα   είσαι η πέτρα    

κουνούπι της μνήμης ρέει πύον από τις φραγμένες χρονοπληγές δεν απογαλακτίστηκες ποτέ  

επίσκεψη στης μνήμης το οστέϊνο σώμα απολεσθέντα δόγματα απαστράπτουσα τέφρα θαμμένα ρίγη ομιχλώδης γαλήνη   ελευθερωτικό πως είναι το κενό

ανομολόγητα σπάνε τα κελύφη   – άπνοια – ζητείται μάρτυρας  

χίμαιρα κρυστάλλινα νήματα άδεια ενδύματα αφημένα ακριβώς εδώ ..σε πτώση αέναη       όρνεα  

απταίστως εναρμονισμένα συναρπάζονται μες την ανεμοζάλη της ανυπαρξίας τους το άπειρο πέρα από τη σάρκα  

άρθρωση μονάκριβη ιριδισμός ενστίκτου ψυχής μαρμαρυγή αόρατο από κοντά αυτό το δύσκολο «για πάντα»  

νάτη εκείνη η φόρτιση που αδειάζει τα μάτια μία στιγμή κάποιες ημέρες λίγες ώρες σε κάποιο χρόνο…   ίπτασαι    

φόρος τιμής συγκεκριμένες λύπες προσωπικές τήξεις μες απ’ τη φωτιά περνούν   θυσία: προδοσία: αλχημεία  

αφρίζουν οι τοίχοι   ψελλίζονται κάτι λόγια   διυλίζεται στο τσιμέντο   ο άνθρωπος πικραμύγδαλο δαγκώνει το χαμόγελο  

ποιά ιχνογραφία καρδιάς έχει απομείνει στο εργαστήρι των παλμών στα δωμάτια των ονείρων στο απάνθισμα των σπλάχνων  

ανθρώπινα ξέφτια νοσηρή αγιοσύνη κούρδισμα ξεδιάντροπο ξεχαρβάλωμα παύση επιστρέφεις

βαγόνι της στέρησης άνθρακας να τρως αργά.. ν’ αγαπάς αυτό που τρως μικρά σκεύη βογγητό εκμετάλλευση  

υπολλείματα ανθρώπων τα σκουπίζουν με μικρές και μεγάλες γλώσσες δίχως γλώσσα με μεγάλες και μικρές χειρονομίες τα χαϊδεύουν δίχως χέρια –  άνομα – κάποιοι ίσως ξαπλώνουν σε βρεγμένο μαξιλάρι κάποιοι δεκάρα τσακιστή άλλοι αγάλλονται όχι οι ουρανοί Εφημερίδες των Κυβερνήσεων  

τυφλό σύρεται ξύνει το κράσπεδο χτυπά ένα κουδούνι – Πώς ξέρεις ποιός είσαι ; τι να πείς.. τι ν’ αγαπήσεις

στείλε στο ίδιο παρόν μια κάποια ταύτιση Ψυχή  

σταφύλι στόμα έρχεται μπόρα άνοιξε τα μάτια κλείσε το παράθυρο παραδώσου στο κλάμα και μάσα τη ρώγα του λυγμού κάθαρση  

συν χώρα την άγνοια συν χώρα τον πόνο συν χώρεσε την ατελή μου φύση Είσαι Εγώ  

πρέπει να σταθείς στο ένα σου χέρι για να μην πέσεις.. στην αυλή της αισχρότητας

απαλά ξεθωριάζει της νιότης η πούδρα πίσω από την φθορά μάταια ..σπρώχνονται ωριαία απομνημονεύματα  

γυρίζει εντός σου το αγέννητο τραγούδι του νέφους δε δύναται να χαθεί υπάρχει μέσα σου το τραγούδι των αιθέρων δε δύναται να χαθεί του Ήλιου τις συντεταγμένες δεν μπορεί κανείς να μας τις πάρει  

επιστροφή στη μέθεξη σαρώνω τις επιφάνειες στιλβώνω το φως ξεριζώνω το θέρος και υποκύπτω στη γοητεία της αδράνειας

  μέσα στις ανακλάσεις μου συνάντησα              |             μέσα στις ανακλάσεις μου συνάντησα όλη σου την ευ μορφία                                                      […]

ανάμεσα στην απομάκρυνση και την επαφή σ’ ένα σύμπαν όλο φως.. χάνεσαι και υπάρχεις